Geçmiş bitti. Gelecek yaşanmadı. Aradaki anları, kaçırdıklarımı ve pişmanlıklarımı kabul ettim. Zaman akışının benim için akmasına niyet ettim.

Zaman, tüm AN’ların toplamı.

Yaşamın olmazsa olmaz birimi.

Ve de en hor kullandığımız şey diyebiliriz.

Buna rağmen kaybetmekten de en çok korktuğumuz şey: “zaman kaybı”.

Bizim için, bize göre işleyen, fakat değerini bilmediğimiz bir boyut zaman.

Bazen hızla akıp gitmesini isteriz. Oysa ki bir türlü geçmez o zaman.

Bazen de dursun, hiç bitmesin isteriz.

İşte aslında zaman, yaşamın içinde;  yaşamı  biraz daha anlaşılır kılmak için bize öğretilen kavram. Madem zaman bir kavram, o halde algımız devreye giriyor ister istemez.   

Geçmiş olan zaman, yaşanmış olan, bitmiş olan zamandır.

Deneyimler yaşadığımız, öğrendiğimiz ve büyüdüğümüz, anılarımızla kendi içimizde takılıp durduğumuz zamana “geçmiş zaman” diyoruz.

Yaşadığımız anlar anı olmuş.. geçmiş zamanda kalan güzel anılar, güzel yaşanmışlıklar, hatırlandıkça ne güzel gülümsetirler bizi.  

Amaaa kötü anılar da var elbette..işte o zaman sanki halı altına süpürülmüş, çözülmemiş açık kalmış dosyalar gelir bir bir zihnimizden. Onları bir daha yaşamak istemeyiz, düşüncesi bile korkutur bizi.

İşte o kötü anları yeniden yaşamanın korkusuyla, geleceğe kaygı ile baktıkça, AN’ı elimizden kaçıran insanlar oluveririz. Bir de bakarız ki zaman akıp geçmiş.

Peki biz neredeyiz?
GEÇMİŞ?
GELECEK?
AN ?

Unutmayalım, zaman her AN bizim.

Tüm Anılarımızı, tüm yaşanmışlıkları sevgiyle kabul edip, sevgi biriktirdiğimiz anılar ile yaşamaya devam edelim.

Sevgi ve saygıyla,