Azı karar çoğu zarar olan içimdeki bu duyguyu dengelemeye niyet ettim.

Stres, çok tanıdığımız ancak istemediğimiz bir duygu.

Çoğumuz, olumsuz duyguları yaşamak istemeyiz. Onları kendimizden uzak tutmaya çalışırız.

Uzak tutayım derken de, yine karmaşa içinde buluruz kendimizi. Korku bile oluştururuz olumsuzlukları yaşamamak için.…bunu da yaparız kendimize..

Peki, neden?

Çoğumuza küçücükken yüklenen bir algı var. İYİ ÇOCUK OLMAK. 

İyi çocuk olmayınca ne olur? Kötü çocuk olunur. Ya iyi, ya kötü…

Biz, doğal olarak büyüklerimiz ve çevremiz bizi onaylasın istedik hep; iyi çocuk olmak istedik hep..kötü çocuk olmaktan çok korktuk..

O kadar korktuk ki, hala korkuyoruz. Biz büyüdük, birey olduk, hayata atıldık ama hala iyi çocuk olmak için uğraşıp duruyoruz.

Oysa her şey olması gerektiği gibi oluyor. Çirkin olmasaydı güzel olmayacaktı. Gece olmasaydı gündüzü anlamayacaktık. İyiyi öğrenmek için kötüye ihtiyacımız var.

Ya hep olacak, ya da hiçbir zaman olmayacak. Olursa hep olacak, olmazsa hiçbir zaman olmayacak  diye bakıyoruz hayata.

Bu düşüncelerle tüm bunları yönetemez hale geliyoruz.

Aman olmasın derken korkuyu, olursa ne yaparım derken de gelecek kaygısını yaşıyoruz.

Bizler olmasın diye mücadele ederken, bir de bakıyoruz ki oldurmuşuz.

O zaman ne oluyor?

Strese giriyoruz. Stres, bizim hayatta kalmak için gerekli bir savunma mekanizmamız.  Biz sürekli dışarıdan bir tehdit gelecek gibi yaşadığımızdan, alarmımız sürekli açık. Ve de kontrol mekanizmamız işlemez halde…..  bu şekilde yaşayınca, gerçek tehdit olduğunda, onu algılayamıyoruz. Veya olması gereken tepkiyle cevap veremiyoruz.

O yüzden de strese ihtiyacımız var.

Stresin varlığı bize itici güç bile olur.

Bazen karar vermemize yardımcı olur.

İşte kontrol etmemiz gereken yine BİZ’iz. Kendi kontrolümüzü elimize alabilmek için öncelikle kabul ile başlıyoruz.

Başlangıç noktan SENsin.

Tüm iyi ve kötü, güzel ve çirkin, sevgi ve nefret….hepsiyle kabule geçtiğinde, işte o zaman bil ki tüm dengelerin oluşur. Ve nerede ne yapacaksan,  onu zaten yaparsın.

Hem de tam bir kabul ile, tam bir sevgi ile. Şimdi ihtiyacın olan tek şeye sahipsin; KENDİNE. Hadi sıra sende…

söyle kendine “stresli olabilirim, her halimi kabul ettim”.

Artık olmak istediğimi yaşamaya niyet ettim.

Sevgi ve saygıyla,