Kendimi, hayatımı sevgiyle kabul ettim. Beni ifade eden ilişkimi yaşamaya niyet ettim.

İlişki yaşamın en önemli okulu.

Yaşamayı ilişkilerden öğreniyoruz. Genelde de ilişki deyince akla gelen ilk şey malum, kadın erkek ilişkisi.
Ayyy bir de bu ilişkilerin adının konmaması var.
İlişki istemeyenler var.
İlişkisini yürütemeyeler var.
Konu ilişki olunca söylenecek çok çok  şey var.
Çünkü ilişki konusu okul gibi. Sınıfta kalınca, sürekli tekrar ediyoruz. Öğretmenler değişiyor, ama konular aynı.

Neyi öğrenmemiz gerekiyor ki?
Torpil yok mu bu okulda?
Bizler neden sınıfta kalıp duruyoruz? 

Müfredatı kim belirliyor?
Müfredatı içeren kitaplar nerde? Biz dersimizi çalışıp öğrenemiyor muyuz?
Eveeeet bunun bir kitabı olsa; insan ilişkiye girmeden çalışabilse ve de öğrendiklerine göre hareket edip istediği sonuca ulaşsa, ne iyi olurdu.  Korku endişe yaşamaz, sınıfta da kalmazdık.

Oysa çok zaman okulda öğrendiğimiz bilgiler hayata atılınca işe yaramıyor. Onları kullanmıyoruz bile. Bu da bir gerçek.

Biz hep ilişkide olduğumuz kişilerden ve yaşadıklarımızdan öğreniyoruz.

Ama hep atladığımız en önemli konu ise kendimiz ile olan ilişkimiz.

Her şey ile ilişki kuruyoruz. Kendimizle ilişki kurmuyoruz.

Kendimiz olmayı da başkalarından,  “ilişkide olduğumuz insanlar”dan öğreniyoruz.

Bunların başında elbette ebeveynlerimiz var.

Onların geri bildirimleri duygusal ve davranışsal yapımızı oluşturuyor. İlişki kurmaya da bu öğrendiklerimizle başlıyoruz.  
Bu arada da başkalarına o kadar odaklanıyoruz ki, kendi merkezimizden, kendimiz olmaktan çıkıveriyoruz.

Önce kendimizle olan ilişkimizi, kendimize olan güvenimizi, kendimize olan sevgimizi, kendimize olan saygımızı kabul edelim.

Kendimize olan inancımız artsın ki, kendimizi kendimize ifade etmeye başlayabilelim.

İşte ancak o zaman göreceğiz ki “kendimizi”  herkese, her şeye ifade edebiliyoruz.
Bir yerden başlayacaksan, işte o yer SEN’sin. Hadi şimdi sıra sende 😊

Sevgi ve saygıyla,