Beni etkileyen tüm umutsuzlukları kabul ettim. Umudumun oluşmasına, heyecana dönüşmesine niyet ettim.

Heyecan hissetmek. Bu duygunun da azı karar, çoğu zarar. Önemli olan denge.

Heyecanımızı kaybedince umutlarımızı da kaybederiz. Bu durumda adeta çekilmez olur bizim için yaşam. Adım atmak istemeyiz bir türlü. Çok şeye kapatırız kendimizi.

Tam tersi, fazla heyecanlanınca da, yine yapmamız gerekenleri yapamayız. Karmaşa başlar. Elimiz ayağımıza dolaşır. Ağzımızdan kelimeler çıkamaz. Bazen içimiz, hatta sesimiz de titrer. Ve bedenimizi yönetemez hale geliriz. ..heyecandan deriz. 

Nedir bizi yönetilmez hale getiren bu duygu durumu?

Heyecanın çok fazla olması da, olmaması da bedenimizde tepkilere yol açıyor.

Hatta bedenimizin kontrolünü bile ele geçirebiliyor.

Aslında, çocukluktan beri yaşadığımız bir duygu durumudur bu. Çoğumuz içinde kaldığımız bu durumu yönetmeyi beceremeyiz.

Nasıl yönetsek ki, birçoğumuz duyguların yönetilebileceğini bile bilmiyor. Yönetemeyince de,  oradan oraya savrulup duruyoruz…Savrul savrul,  nereye kadar. O çocuk büyüdü, kocaman insan oldu; ancak duygularıyla savrulmaya devam…elinde değil..kendi büyümüş ama duygularını büyütememiş. Sonuç, kocaman insan olgunluğa erişememiş. Tepkileri bir çocuğunkinden farksız. En olmadık yerlerde çocukça tepkiler veriyor.

Kendimizi yönetmeye başlayınca da hatırlayabiliriz o çocuk yönümüzü. Ama artık kendimize güveniyoruzdur, biraz heyecan duysak bile.  Zaten heyecanlanmak insanlar için.

Bu duygu insanı canlı tutar; ama dikkat, “abartmadan”.

İşte AN’ı yaşamanın güzelliğini o heyecanla karşılayabilmek. İlk defa yaşarmışçasına.

Yani yönetebilmek.

Ömrümüzün sonuna kadar bir yanımız hep çocuk olacak. Hepimiz bir zamanlar çocuk idik.  Hepimizde o çocuk kayıtlı. Onu yok saymamız mümkün değil. O çocukla anlaşmak da mümkün. O çocuğun heyecanına, başardıklarına veya başaramadıklarına, tüm öğrendiği ve deneyimlediklerine veya deneyimlemekten korktuklarına saygı ve sevgiyle bakmayı becerirsek; işte bu bizi büyük insan yapar.

O zaman o çocuk yanımız, hep umutla ve heyecanla bakmayı sürdürebilir.

Yine yeniden, tam da şu an, kendi çocuk tarafını, ve heyecan ve umudunu al içine. Başlangıç noktanı bilirsen ne kadar yol katettiğini de bulursun.

Ve de yoluna devam edecek heyecana ve umuda sahip olursun.

Başla kendinden. Yol seni istediğin yere götürür. Eğer tabi ki sen gitmek istersen.

Umudumu ve heyecanımı kendi yaşam yolumda yaşamaya niyet ettim.

Sevgi ve saygıyla,