AN’DAYIM
Ne geç kaldım, ne erken geldim. Zamanımı kabul ettim. Burda AN’dayım. Zamanımı kendim için yaşamaya niyet ettim.

Zaman en hor kullandığımız kavram. Hep “zamanım kalmadı” deriz ya. Bir türlü yetişemeyiz, geç kalırız; bazen zaman boşa geçer, onu da dert ederiz, “bileydim keşke, o sırada şunu yapsaydım”.bir türlü kullanmayı öğrenemedik zamanımızı.

Bazen “aaa zaman nasıl da çabuk geçmiş” deriz; bazen de on dakika bir türlü geçmek bilmez.

Herkese göre de görecelidir zaman kavramı. Zaman herkes için özel akar. Aynı anda, aynı yerde, aynı ortamda iken bile, her birimiz kendi zamanımızdan kullanırız. Bu kadar özel bir şey zaman. Zamanın tekrarı da yok. Hiç kimse geçen zamanı geri sarıp, yeniden yaşama lüksüne de sahip değil. 

Tüketilen zaman geri gelmiyor.

Hiç farkında değiliz ama her şeyi tükettiğimiz gibi, zamanımızı da başkaları için tüketmeyi başarıyoruz.

Ne yapıyoruz?

Zamanı bol kepçeden kullanıyoruz. Kullanırken de hiiiiç adil değiliz. Başkalarına takılıp kendi zamanımızı tüketebiliyoruz. En çok da geçmişte takılıyoruz. Yaptıklarımız, yapamadıklarımız, yani keşke dediğimiz her şey. Her bir keşke’ miz, bizde düşünce kalıpları oluşturuyor. Öyle bir zaman kaybediyoruz ki bunlarla. Üstelik de bari bunlara bu kadar takılırken, onları çözebilsek…. Çözülmüyor.. olan yine bize oluyor,giden zaman yine bizim zamanımız.

Hani nerde ZAMAN?

E işte burada, tam içindeyiz.

An’larımızın toplamı bizim ZAMAN’ımız zaten.

Biz AN’ı kendimiz için yaşamayı başardığımızda, zaman da bizim için akmaya başlayacaktır. Bu akışı yönetmek demek, kendimizi yönetmek olacaktır; farkında mıyız?  

Nereden başlamak lazım o zaman?  Tam da kendimizden.

Ne geç kaldık kendimize, ne de erken. Tam zamanında kendimizdeyiz.

Çünkü zaman bizim için akıyor. Tam da burada AN’dayım.

Benim AN’ım benim ZAMAN’ım. Merkezimdeyim. Tam kalbimde. Kalbin gücü sevgiden gelirse en büyük ilaç olur.

Zamanı sevgiyle yaşamaya  niyet ettim.

Sevgi ve saygıyla,