Ne çok olmayanlardan yakınıp dururuz.
Olanların da kıymetini bilmeyiz hiç bir zaman.
Sürekli tüketiriz onları.
Farkında bile olmayız.
Bir de üstelik, hep en değerli olanları tüketiriz…
Sevgiyi, saygıyı, zamanı, huzuru..
İstediklerimiz de bunlar aslında.

Ama sürekli tüketmekten bir türlü üretmeye geçemiyoruz ki.
Biz istediğimiz gibi olsun derken, elimizde olanın farkında bile olmuyoruz. Elimizdeki tam istediğimiz gibi değilse, onu görmüyor, onu istemiyor, onu kabul etmiyoruz. O zaman da tabii ki onun bizim için değeri olmuyor.

Hep daha iyisi, hep daha mükemmeli, hep daha güzeli, hep daha yenisi.
Bizim “daha” dediğimiz şeyler için bir sınırımız yok. “Daha” lar o kadar fazla ki o kadar da herkesinki birbirinden farklı ki.
Biz hep başkasından öğreniyoruz. O yüzden bu başkaları bizim için çok önemli.”daha” dediğimiz her şey, başkasında olan ve bizde de olmasını istediklerimiz.
İstediklerimiz yani bu durumda ‘beklentiler’ imiz…
Onları oldurmak için de bayağı çaba harcıyoruz.

Oldurmak isterken ne oluyor?
Tabii ki olan bize oluyor.
Zamanımız gidiyor. O zamanı bize kimse geri vermiyor.
Tükeniyoruz.
Acıyoruz.
Elimizde olanı da görmüyoruz.
Yokmuşuz gibi davranmaya başlıyoruz. Oysa ki varız. Kalbimiz bizim için atıyor. Nefesimiz sadece bizi yaşatmak için görevli.
Bu bedende yaşam hakkı sadece bize ait. Ve kendimize ait her şeyin kullanım hakkı bizde. Bir yerden başlamak gerekirse, işte o yer ‘KENDIMIZ’  aslında.
Şükür ile başlayabiliriz. Bize verilen bu beden için, nefes için, kalp için, zaman için şükür ile başlayabiliriz. O zaman denge gelir. İnsan ancak kendi içindeki ışığı severse bir başkasını sevebilir. Ve de sevilmeye izin verir. Kendine saygı duyan bir başkasına da saygı duyar. Kendine değer veren, bir başkasına da değer verir.

Başlama zamanı aynı navigasyon gibi. Başlangıç noktan sensin, gideceğin yeri gör, yol seni götürür.
Denge sende ve sensin. Benden bize yolculuk başladı. Dengemizin oluşmasına niyet ettik

sevgi ve saygıyla, ,