Yaşamın en önemli özelliği gelişim.  Gelişimi kabul edenler, yaşamı daha kolay kabul eder. Çünkü yaşamda hiç birimiz bebek kalmıyoruz. Hepimiz bir gelişim sürecindeyiz.

Gelişebiliyorsak yaşayabiliyoruz.
Gelişime direnirsek, yaşam akışımız zorlaşıyor.

Bir bebeğin büyüme süreçlerinde gösterdiği gelişim yetersiz kaldığı takdirde, bilin ki ortada bir sorun vardır.
Gelişimde dengesizlik hem sorun hem de hastalık yaratır.
Bir tomurcuk pat diye gül olamıyor. Önce gonca olmak zorunda. Ancak gonca olduktan sonra gül olabiliyor. Her insan ve her canlı yaşarken bir gelişim süreci içinde ilerler.  
Yaşam bize bunu çok yerde tekrarlıyor.

Yaz olmadan ilkbahar oluyor ve  bizi yaza hazırlıyor. Yaşam hep gelişim gösteriyor. Biz bu gelişim süreçlerinin gerçekliğini görmezden gelirsek, vay halimize….

Bir bebek, anne karnındaki süreci tamamlamadan çıkarsa da sorun, zamanından sonra çıkarsa da yine sorun.
Bizler bazen o kadar acele ediyoruz ki bedenlerimiz büyüse de, duygusal gelişim olarak büyümeyi reddediyoruz. Içimizdeki çocuğu korumak için reddediyoruz. Gerçekliğe baktığımızda o çocuk büyümüs birey olmuş,  ama duygusal olarak büyümemiş. Bu durumlarda kocaman insanlardan çocukça tepkiler çıkıveriyor. Önemli olan aslında tüm bedenlerimizle (bedensel, ruhsal, zihinsel) birlikte gelişebilmek.

Bunu yapabilmek için kendimizden başlayarak kendimizi kabul etmek önemli.
Tüm süreçler bizim ruh, beden ve zihin gelişimimiz için. Ama biz ne yapıyoruz?
Kabul etmek yerine, onları değiştirmeye çalışıyoruz.
Eğer geçmişi değiştirirsek, gelecek de değişecek zannediyoruz. Halbuki  geçmis zaten yaşandı. Yaşanmış ve bitmiş bir şey nasıl değişebilir ki ?
Geleceğe gelince, o da zaten henüz yaşanmadı. Zaman akıyor ve gelişim devam ediyor.  Hayat bizim, yaşamak bize ait. Gerçek olan biziz. Şu anda burada bu beden, bu ruh ve bu zihin ile nefes alıp veren BİZ.
Sıra bizde. Kendimize olan inacımızla gelişmeye,dönüşmeye  ve devam etmeye niyet ettik.

Sevgi ve saygıyla,