Nasıl da direniriz her şeye. Ahhh biz ah. Beğenmediğimiz, işimize gelmeyen ne varsa değiştirmek için çabalarız, uğraşıp dururuz.  Ama bakarız ki değişen bir şey yok. Bize kalan sadece yaşam kargaşası.
Ve inatla devam ederiz.
Kendi yaşamımızı yoluna sokmak için, başkalarını değiştirme çabalarımıza devammm…
Hep beklenti içinde, değişsin diye.
Bir yandan da geçmişimizle ilgili felaket senaryoları da üretmeyi ihmal etmeyiz:
“Eyvah, o bunu yapsaydı, bu böyle olsaydı, ne yapardım?”
Aslında bu senaryoların hiç biri yaşanmamıştır ki.
Neden panik yaparız, neden endişeye düşeriz anlaşılmaz; hepsi sadece olasılıklardır. Ve de üstelik geçmişle ilgilidir.

Yaşamımızı harcamaya devammm. Bir de bakarız ki, bize ait olan yaşamımızı göz göre göre harcamışız.

Ne yapıyoruz?
Kendimizle zorumuz ne?
Kime direniyoruz?
Ya da niye direniyoruz?
Her insanın yaşamı kendine özel ve biricik.  Hepimiz bebek olarak başladık yaşamaya.
Hangimiz bebek kaldık ? Hepimiz dönüstük ve dönüşüm devam ediyor.
Dönüşüm olduğu için yaşam devamlılık kazanıyor. Bebek, çocuk, ergen, genç, orta yaş, yaşlı ; süreç işliyor.

Bizler ise işleyen süreci farkında olmadan, durdurmaya çalışıyoruz. Adeta yaşamımızı durdurmaya çalışıyoruz. 

Oysa önce dönüşüm var. Ve her bir dönem, bir sonrakine hizmet ediyor.
Bir gül, tomurcuk olmadan gonca olamıyor. Gonca olmadan da gül olmuyor.

Geçmiş, AN için hizmet veriyor. AN olmadan da gelecek olmuyor.
Dönüşümü kabul ettikçe geçmiş özgürleşiyor. 

Sen hiç kar yağmasın diyen bir ağaç  gördün mü?
Kar yağar, sonra bahar gelir, sonra ağaç dönüşür….
Duygularımız da dönüşümü gösterir.

Büyümek için duygularımızı da dönüştürelim.
Korkularımızı cesarete, kaygılarımızı umuda, öfkelerimizi sevgiye dönüştürelim.
Geçmişteki SEN dönüşsün, ve işte ANDA’sın. Gelecek artık sensin ve güvendesin. Senin yapman gereken yaşamak.
Hadi seni, SEN kendin özgürleştir. Sen dönüşümü kabul et ki, yaşam senin için değişsin.      

Sevgi ve saygıyla,